Een wandelingetje in de avond, even een frisse neus halen.
Als vanzelf adem je dieper in en uit tijdens het wandelen.
Soms realiseer je je ineens: ik adem,
en je neemt weer een diepe zucht.
Je gaat wat meer relativeren en dat geeft opluchting.
Komt tijd, komt licht. Een piepklein straaltje doet duisternis oplossen.
Bij sommigen kan de ondraaglijke lichtheid van het bestaan opspelen.
Je ontmoet nog eens een bekende of onbekende stadsgenoot.
Zo’n lichtvoetig wandelingetje brengt soms onverwachte wendingen.
Ook diepere overpeinzingen poppen zomaar op tijdens het lopen.
Een verlichte geest ziet soms ineens nieuwe perspectieven.
Vooral in de donkere maanden van het jaar kan dat verhelderen.
Zowel geestelijk met nieuwe inzichten, als praktisch om niet te struikelen.
Licht helpt ook enorm om niet angstig met versnelde pas te gaan lopen,
als geritsel in de struiken je soms ik-weet-niet-wat doet vermoeden.
Verlichting geeft rust, licht, lucht, zicht en inzicht.
Wat wil de wandelaar nog meer?
